کارایی پلیمر جاذب‌‌رطوبت تراکاتم (TerraCottem) در جنگلکاری‌های دیم

پدیدة خشکی یکی از مهم‌ترین مشکلات احیای رویشگاه‌های جنگلی و جنگلکاری در نواحی گرم و خشک است. برای چیرگی بر این معضل و با هدف دستیابی به روش مناسب و آسان ذخیرة رطوبت در خاک، نوعی پلیمر جذب‌کنندة رطوبت به نام "تراکاتم"، با سایر شیوه‌های ذخیرة رطوبت مقایسه شد؛ به‌طوری‌ که ضمن بررسی توان جذب و نگهداری رطوبت، تأثیر آن بر زنده‌مانی و دیگر خصوصیات کمی نهال‌های گازرخ بررسی شد. این تحقیق در قالب طرح ‌آماری بلوک‌های کاملاً تصادفی به‌صورت کرت‌های خرد‌شده با دو سطح تیمار اصلی شامل بذر و نهال گلدانی و پنج تیمار فرعی شامل بانکت هلالی، خاروخاشاک و بقایای گیاهی در کف گودال، پوشش پلاستیکی، پلیمر جاذب‌رطوبت و تشتک در سه تکرار در منطقة بشاگرد هرمزگان اجرا شد. نتایج نشان داد توان جذب و نگهداری رطوبت توسط پلیمر با گذشت زمان، کاهش می‌یابد به‌طوری‌ که بعد از 2200 روز به صفر می‌رسد. نتایج بررسی‌های صحرایی نشان از آن دارد که بین تیمارهای مختلف ذخیرة رطوبت از نظر درصد زنده‌مانی نهال‌ها در سطح 1 درصد تفاوت معنی‌دار وجود دارد و تیمارهای خاروخاشاک و پلاستیک به ترتیب با 24 و 14 درصد بر دیگر تیمارها برتری دارند. تجزیة واریانس خصوصیات کمی (ارتفاع، قطر ساقه و تاج پوشش) نیز نشان از وجود اختلاف معنی‌دار بین تیمارهای ذخیرة رطوبت در سطح 1 درصد را داشته و تیمارهای خاروخاشاک، بانکت هلالی و ورقة پلاستیکی بر دیگر تیمارها برتری داشته و در تمام موارد پلیمر همراه با تشتک در رتبه‌های آخر قرار دارند. بنابراین با توجه به کاهش توانمندی پلیمر تراکاتم در جذب و نگهداری آب در بلندمدت، استفاده از آن در جنگلکاری‌های دیم مناطق گرم و خشک که خاک قلیایی و بافت متوسط تا سنگین دارند، توصیه نمی‌شود.